Onlangs was ik in Brussel voor de jaarlijkse visbeurs, de Seafood Expo Global. Het was zinvol en inspirerend, en ook leuk en gezellig. Dit jaar was ik er voor het eerst drie dagen, in plaats van de voor mij al ruim tien jaar gebruikelijke twee. Dat bleek een goede keuze: de laatste dag is voor de exposanten de rustigste dag, waardoor ze alle tijd hebben voor interviews.
Ik hou van beurzen. Waar krijg je de kans al die mensen en bedrijven die je door de jaren heen ontmoet en geïnterviewd hebt bij elkaar te hebben op loopafstand? Waar ook ruimte en tijd is om bij te praten, te horen hoe de zaken gaan en de mens achter de ondernemer te leren kennen?
Er moet natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Interviews houden, persmeetings en seminars bijwonen, foto’s maken, producten proeven. En tussendoor tweets, facebook- en instagramberichten versturen.
Maar tussen het ‘gewone’ werk door waren er bijzondere, onverwachte ontmoetingen, gesprekken en ervaringen. Zoals de wandeling met een vakbladcollega uit Engeland over de beurs –toevallig moesten we dezelfde kant op- die ons langs een ware sushikunstenaar voerde, wat weer leidde tot prachtige foto’s, heerlijke proeverijen en twee boeiende interviews. Met de sushichef, die uit Nederland bleek te komen en met de dame van het Schotse bedrijf waar hij in de stand stond te toveren met rijst, zalm en bloemetjes. Of het interview waarbij de dochter van de ondernemers aan tafel kwam zitten, waardoor we er erachter kwamen dat onze kinderen hun geboorteland –China- gemeen hadden. Dat gaf het gesprek het volgende half uur een heel andere wending …
’s Avonds in de trein terug naar huis, moe maar tevreden, realiseerde ik me: het is echt een meerwaarde van een beurs om mensen uit de branche beter te leren kennen. En ik voel me bevoorrecht die verhalen te mogen horen. Veel van die gesprekken en belevenissen vonden plaats op de laatste dag. Dus volgend jaar zeker weer drie dagen!